07-09-2012

Earth Girl - Janet Edwards

Achterflap
Er zit een korte inhoud verwerkt in de review. Of toch een kleine schets waarover het boek gaat. Lees dus even verder.

Mijn mening
Normaal gezien review ik boeken die maar zo-zo waren niet, omdat ik niet weet wat ik erover zou willen zeggen. Maar vandaag maak ik een uitzondering, want ik weet heel goed wat ik te zeggen heb over dit boek

Ik vond dat de korte inhoud veelbelovend klonk, en ook het boek zelf begon heel goed. Ik vind het concept origineel, we zitten al veel verder in de tijd dan de meeste dystopia YA-boeken: Er zijn al nieuwe planeten ontdekt, al hele zonnestelsels zelfs, die bewoond zijn. Helaas is het voor sommige mensen fysiek onmogelijk om de aarde te verlaten omdat hun immuunsysteem dat niet aan kan. Zij zijn dus verplicht om op de aarde te verblijven. In het beste geval worden die mensen 'handicaped' genoemd, maar apes is ook een veelgebruikte term. Er wordt dus erg op hen neergekeken door de buitenaardse mensen. Het hoofdpersonage, Jarra,  is één van de achterblijvers. Ze besluit om geschiedenis, een passie van haar, te gaan studeren aan één van de buitenaardse universiteiten, iets wat niet gedaan wordt. Maar omdat Jarra veel ervaring en goede punten heeft en de studies op aarde plaatsvinden, kunnen ze haar niet weigeren. Ze houdt haar identiteit geheim voor haar medestudenten, met het gedacht om, wanneer de buitenaardse mensen haar aardig vinden en haar respecteren, te zeggen dat ze eigenlijk een ape is en dat ze het nog niet eens door hadden. Daarom verzint ze voor zichzelf een nieuwe identiteit, namelijk dat ze een kind is van military ouders, wat onder andere verklaart waarom ze op aarde verblijft.

Het eerste deel van het boek was goed, zoals ik al zei vond ik het een origineel concept en in het dat deel werd de wereld zo'n beetje geschetst. Het thema discriminatie is zeker aanwezig in dit boek (ofja, in het eerste deel van het boek dan toch), maar op een andere manier dan wij kennen. 'Handicaped' vs 'gewone' mensen. Ik had gehoopt en eigenlijk ook verwacht, dat de rest van het boek daarop verder zou bouwen, maar dat was precies iets te veel verwacht.

Wat maakt dat een boek met toch een heel goed begin zo kan dalen in achting. Wel, here it comes:

*spoiler* Vanaf het moment dat Jarra's ouders sterven begint het serieus in het honderd te lopen. Ik vind Jarra's reactie erg overdreven. Ze wist nog maar net van het bestaan van haar ouders en had hooguit een paar minuten met hen gepraat via webcam. Om dan compleet te vergeten wie je bent en een verzonnen identiteit aan te nemen is overdreven, en dat voor meerdere weken, niet een dag ofzo. *spoiler*

Nog een reden waarom ik het tweede deel van het boek niet goed vind is omdat Jarra in bijna alles uitblinkt wat met opgravingen  te maken heeft, en soms blijft het daar niet bij. Dat was ok in het begin, maar wanneer ze dan ook eens een vliegtuig kon besturen en ook nog eens evenwaardig wordt beschouwd aan afgestudeerde, ervaren archeologen, was het wel genoeg geweest. Het is precies dat omdat Jarra een ape is ze extra beter moet zijn dan haar buitenlandse medestudenten om de discriminatie extra onrechtvaardig te maken. Jarra heeft meer ervaring op opgravingssite's dan de andere studenten, doordat ze door op aarde te leven de kans heeft om die te bezoeken en al te oefenen. Maar overdrijven is overdrijven en dat is niet goed en best irritant.

Na een tijdje werd het me ook te langdradig op technisch vlak. Dat ze gedetailleerd uitleggen hoe sommige machines werken maakt mij niet uit, en vind ik zelfs goed. Maar de eeuwige conversaties tussen Dig Site Command en Jarra of andere 'diggers' was saai. Sorry.

Nog iets dat mij stoorde was Jarra's vriend en love interest, Fian. Hij is supervriendelijk, zelfs niet discriminerend tegen de apes. En dat terwijl zijn vader juist extra anti-ape is. Ik bedoel als je zo opgevoed bent, en nooit anders gekend hebt?! Nee, ik moet niets van Fian hebben.

Het thema discriminatie is ook niet meer te bespeuren in het tweede deel. Ik dacht dat daar het boek om ging draaien toen ik in het boek begon. En dit is niet een onverwachte plotwending, alleszins niet in de positieve zin. The Big Reveal van Jarra dat ze aards is komt NOOIT. Ze vertelt haar medestudenten het zelf niet, haar vriendje doet dat. Om een rede dat ik al vergeten ben lag Jarra in het ziekenhuis en Fian komt haar vertellen: 'oh ja, ik heb hen vertelt dat je aards bent, en ja ze vonden het niet erg'. Voila dat was het dan. Toen ben ik gestopt met lezen. Dit verhaal had zoveel potentie, waar helaas niets meegedaan is. Ik zou het boek wel willen aanraden voor het eerste deel, maar zo goed als het eerste deel was, zo slecht was het tweede deel. Ik vind het echt spijtig.

Cover
Ik vind de cover erg aantrekkelijk. Ik vind de skyline van New York leuk, en ook passend. In New York vinden namelijk de opgravingen plaats waar Jarra aan meedoet. Ook dat stukje sterrenhemel is mooi en passend. Het silhouet en de vogels, en het feit dat die zo voor de titel hangen vind ik leuk gedaan. Als je goed kijkt zie je ook dat dat silhouet een speciaal pak aan heeft dat je vaak tegenkomt in het boek. Er is één ding dat ik niet zo geslaagd vind aan deze cover en dat is de catchline: one choice will change her world forever. Dat is ten eerste gestolen van Divergent (One choice can transform you en nog veel andere boeken trouwens, niet origineel) en ten tweede compleet irrelevant. Jarra maakt niet echt speciaal een heel belangrijke keuze die haar 'wereld' voor altijd kan veranderen. Als jij een suggestie weet, laat vooral weten.

Info
  • Auteur: Janet Edwards
  • Titel: Earth Girl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten